Utvrđeno da slavnu vučicu nisu napravili Etrurci
Bronzana skulptura vučice koja doji Romula i Rema, simbol Rima, sasvim sigurno, nije etrursko remek-delo. Poslednje datiranje radioaktivnim ugljenikom sprovedeno na organskim ostacima iz procesa livenja pokazalo je da je La Lupa, kultni simbol Večitog grada, napravljena u 11. ili 12. veku, a ne u 6. ili 5. veku pre nove ere.
Rana istorije ove skulpture je konfuzna. Moguće je da je kopija antičkog dela koje je nekada stajalo ispred Lateranske palate, ali to su nagađanja utemeljena na opisima. Tako je Ciceron zapisao da je statua vučice oštećena u udaru munje – a na statui je primetno oštećenje šape.
Kapitolijska vučica kakvu poznajemo danas ulazi u istorijske zapise 1471. kada je papa Sikst IV darovao građanima Rima uz nekoliko drugih skulptura od bronze. Oni su tada preseljeni u Palaco dei Konzervatori na Kapitolu, gde su činili jezgro nove muzejske zbirke.
Izgleda da su blizanci, verovatno rad firentinskog majstora Antonija Polajuola, dodati vučici negde u to vreme. Nema sumnje oko renesansnog datiranja Romula i Rema, ali simbolička snaga i skulpturalni kvaliteti vučice potiču iz antičkog perioda bilo da su etrurski, italijanski, grčki ili rimski.
Rimski političari nisu bili oduševljeni otkrićem
Slavni nemački istoričar umetnosti Johan Joakim Vinkelman, arheolog i pionir u proučavanju grčke, etrurske i grčko-rimske umetnosti, pripisao je 1764. godine vučicu Etrurcima u svom remek-delu “Istorija umetnosti u antici” iz 1764. godine. Prema Vinkelmanu, griva i tekstura na vučici predstavljaju etrurski stilski karakter.
Iako drugi naučnici osporavaju Vinkelmanovu klasifikaciju i predlažu mnogo kasniji datum nastanka, kapitolska vučica ima drevno poreklo, bilo da je etrurska, rimska ili grčka. Istoričarka umetnosti Ana Marija Karuba je 1996. preduzela restauraciju skulpture.
Bila je prva osoba kojoj je dozvoljeno da u potpunosti ispita skulpturu u detalje. Otkrila je da je izlivena u komadu pomoću voštane metode. Reč je o srednjovjekovnoj tehnici, korišćenoj za proizvodnju objekata kao što su zvona i topovi. Livenje u voštanom kalupu nije bilo poznato u antici. Ona, takođe smatra da je oštećenje na statui nastalo greškom prilikom izlivanja.
Rimski političari nisu bili oduševljeni ovim otkrićem. Usledile su godine rasprave pre nego što je dozvoljeno naučno datiranje vučice, a zatim još nekoliko godina pre nego što su rezultati bili objavljeni.
Skulptura nastala pre oko 900 godina
Pre četiri godine prof. Adrijano La Ređina objavio je u listu „Republika“ da je ispitivanje na Univerzitetu u Salernu pokazalo da je skulptura nastala u 13. veku.
„Novo datiranje pokazalo je starost između 1021. i 1153. godine, izjavio je Lucio Kalkanjile, stručnjak za radiokarbonska ispitivanja u Centru za datiranje i dijagnostiku na Univerzitetu u Salentu. Starost je utvrđena pomoću masenog akceleratorskog spektrometra. Rezultati su pokazali da je skulptura napravljena u 11. ili 12. veku, sa pouzdanošću od 95,4 posto.
Novo utvrđivanje starosti Kapitolske vučice pomoću masenog akceleratorskog spektrometra pokazalo je da nije nastala u starom veku, već pre oko 900 godina.
Prema legendi sve počelo u Luperkalu
Prema legendi o nastanku Rima vučica je pronašla braću Romula i Rema na obali Tibra, te ih podoila u pećini Luperkal u podnožju rimskog brda Palatin, nakon čega ih je pronašao pastir Faustul.
Prema tradiciji Romul je 21. aprila 753. godine pre nove ere na Palatinu utemeljio Rim, prihvativši u njemu mlade pastire iz okoline i prognanike iz Lacija. Da je ovaj datum uziman bez rezervi svedoči i istorija Tita Livija pod nazivom Od osnivanja grada, koja prati događaje upravo od 753. godine. Na mestu na kome je navodno vučica podoila blizance, kasnije su se u počast na taj događaj, održavale svetkovine poznate kao luperkalije.
Italijanski arheolog Irene Jakopi je 2007. objavila da je pronašla pećinu ispod ruševina Domus Livia, nekadašnje palate Livije Druzile, Tiberijeve majke i supruge prvog rimskog cara Avgusta. Tokom iskopavanja na 15 metara ispod palate otkrivena je prostorija-pećina, ukrašena mozaicima i mermerom. Visoka je oko sedam metara, a u prečniku ima 6,5 metara.
U centru mozaika naslikan je beli orao, simbol Rimskog carstva.
„Ovo sa razlogom možemo smatrati mestom koje svedoči o mitu o Rimu“, rekao je tada Frančesko Ruteli, italijanski ministar kulture.
Pećina je vremenom postala sveto mesto na kojem su sveštenici Luperkusa (u grčkoj mitologiji Pan), boga pastira, njiva, šuma, polja, obavljali ceremonije sve do 494. godine naše ere kada ih je zabranio Gelasijus I.
„Ovo je jedno od najvažnijih otkrića svih vremena“, rekao je Andrea Karandini, poznati italijanski arheolog, koji je dugo tvrdio da mitovi o drevnom Rimu mogu da budu istiniti.
„Činjenica da se svetilište nalazi ispod donjeg dela Avgustove palate je vrlo značajna, pošto je Avgust bio neka vrsta Romula koji je ponovo osnovao Rim – a to je uradio na mestu na kom su bili i Romul i Rem“, rekao je Karandini.
