Domišljati načini za korišćenje rezervi vode, koje su primenjivali drevni narodi na teritoriji današnjeg Perua i dalje su zadivljujući.
Kada su Inke stigle u pustinju Sečura (poznata i kao Naska), ubrzo su shvatile da je priroda izuzetno negostoljubiva.
Međutim, život je cvetao na tim prostorima još od 1000. godine pre naše ere, delimično i zbog toga što je stanovništvo koje je živelo tu umelo da kontroliše vodu kojom je raspolagalo.
Sistem podzemnih akvadukta i bunara bio je spas tokom sušnih perioda, ali i u oblastima gde nije bilo vode.
Na reke koje su se pojavljivale sezonski nije moglo da se računa za irigaciju, ali je u oblasti bilo doboljno vode samo je bilo potrebno sprovesti je na željeno mesto.
Akvadukti se i danas koriste iako je veći broj bunara smanjio potrebu za dodatnom vodom.
Međutim, daleko zanimljiviji od tih podzemnih kanala su, kako laicima, tako i stručnjacima, spiralni bunari poznati i kao pukios, koji zemljoradnicima služe da nađu akvadukte, ali i da ih očiste.
Istoričari procenjuju da su izgrađeni negde oko 500. godine naše ere, što znači da služe više od 1.500 godina!
Arheolozi veruju da su pre njihove izgradnje vršena ispitivanja na „poljoprivrednim oglednim lokalitetima“ da bi se utvrdilo kako će gajene kulture najbolje biti navodnjavane.
U 21. veku, osim stručnjaka, predivni peruanski irigacioni sistem privlači veliki broj turista.
