Čuvene statue tebanske nekropole godinama su ispuštale zvuk zbog kojeg se svetom pronela legenda o „raspevanim“ kipovima…
Gigantske statue Memnonovih kolosa podignute su u Luksoru, nekašanjoj prestonici, u 14. veku pre nove ere kao deo hrama za egipatskog vladara Amenhotepa III.
Prema legendi, Memnon je bio vladar Etiopije koji je učestvovao u Trojanskom ratu, na strani Trojanaca, u kojem je i poginuo od Ahilovog mača. Mnoge legende govore o povezanosti Memnona i njegove majke Eje, boginje vetra. Nakon Memnonove smrti, njegova majka je mnogo patila za njim te se smatra da jutarnja rosa predstavlja upravo njene suze.
Legenda o Memnonovim kolosima upravo počiva na toj povezanosti sina i majke. Vest o mističnom zvuku, koji se prvi put čuo posle zemljotresa 27. godine pre nove ere, brzo se proširila antičkim svetom. Grci i Rimlljani su ovaj zvuk pripisivali Eji, boginji koja još uvek žali za svojim sinom, a mnogi su mislili i da je to sam Memnon, čije ime inače znači „gospodar zore“.
Šta, s druge strane, kaže nauka o ovom neobičnom fenomenu?
Objašnjenja koja pruža nauka u vezi sa ovim fenomenom su povezana ili sa prirodom ili sa delatnošću čoveka. Strabon, grčki geograf, istoričar i filozof, nije mogao da dokuči da li zvuk dolazi iz postolja, razbijenog gornjeg dela ili baze. Naučnici i istraživači su kasnije utvrdili da je za uzrok zvuka zaslužena priroda i fizika. Zvuk je verovatno izazvan porastom jutarnje temperature i isparavanjem rose koja se skupljala unutar poroznih stena.
Dokaz koji govori u prilog ovoj tezi je i činjenica da je spomenik prestao da „peva“ oko 199.godine naše ere, kada ga je car Septimije Sever popravio u nameri da dobije naklonost bogova.
Slični zvuci, mada verovatno ređi, su se čuli i sa nekih drugih egipatskih spomenika. Karnak, kopmleks hramova koji se nalazi nedaleko od Luksora, je zabeležen kao mesto sa kojeg je stiglo najviše izveštaja o zvucima iz spomenika.
