Stari Rimljani su napravili cement sastavljen od vulkanskog peska i kamena, koji je jači od današnjih betonskih blokova, što im je omogućilo da stvore građevine koje opstaju i nakon 2.000 godina!
Rimski arhitekta Marko Vitruvije Polio zapisao je 30. godine p.n.e. recept za „cement“, čiji je glavni sastav bio vulkanski pesak, koji je u kombinaciji sa kamenom omogućavao rimskim građevinama da prežive 2.000 godina, uprkos svim vremenskim nepogodama koje su se tokom njih dogodile.
Prateći uputstva rimskog arhitekte Vitruviusa , istraživači su napravili materijal koji se pokazao neuporedivo otpornijim od moderne gradnje. Ovo istraživanje koje je vodila naučnica Mari Džekson, ekspert za vulkanologiju sa Berklija, pokazuje da je mešavina koju su pri gradnji koristili stari Rimljani predstavljala i neuporedivo manju opasnost za čovekovu okolinu.
Korišćenjem starog recepta istraživači su uspeli da naprave isu građevinsku smešu kao što je bila Vitruvijeva. Ostavili su materijal da se stvrdne 180 dana i nakon toga ga pregledali rentgenom. Otkrili su da se stvorio tvrdi kristal minerala koji sprečava pojavu mikroskopskih pukotina- glavnog uzroka propadanja modernog betona izrađenog od cementa!
Pošto je Rim smešten između dva vulkanska područja – Brda Alban na jugu i Monti Sabatini na severu, graditelji su mogli da eksperimentišu sa više vrsta vulkanskog pepela pre nego što su pronašli optimalalan sastav za svoju gradnju. Najbolja konbinacija za koju su se odlučili graditelji bila je mešavina crvenog i crnog vulkanskog peska iz pepela Pocolane Rose na Brdu Alban.
U vreme prvog rimskog cara Avgusta, savršen materijal za gradnju je bio izuzetno važan, jer je Avgust započeo tradiciju gradnje spomenika i obnove građevina, od kojih su se neke održale do danas.
